Onlangs bezocht ik onze groenteboer in het winkelcentrum. Daar lag een mooie krop andijvie op mij te wachten om meegenomen te worden. Met de krop in de handen loop ik naar het kassapunt.

Er ontstaat de volgende conversatie:

“Wilt u er een plastic tasje omheen?

“Nou ik neem het zo wel mee. Er zijn toch nieuwe spelregels vanaf januari van dit jaar voor het gebruik van plastic tasjes?”

“Ja dat klopt, maar voor een krop andijvie kan ik zo een plastic tasje meegeven! Ziet u daar die mooie bloemkolen liggen. Dit zijn verpakt in een folie. Daar mag ik GEEN tasje voor meer meegeven. Ziet u daar die appels, die zijn verpakt, dan mag het ook niet. Maar als u een paar mooie appels los uitzoekt, of ze uit de verpakking haalt, dan mag ik WEL weer een tasje meegeven.

“Krijg ik nu geen last van de tasjespolitie?”

“U zeker niet, misschien ik wel, maar zoals ik zeg, ik mag u echt een gratis plastic tasje aanbieden voor deze krop andijvie!”

Met een goed humeur stapte ik de winkel weer uit. Een leuke korte conversatie tussen verkoper en klant, kleine moeite.

Let wel: ik ben een voorstander van maatregelen die ons milieu ten goede komen, het had van mij ook verpakt mogen worden in zo’n papieren zak waarmee je Amerikanen altijd mee uit een supermarkt ziet komen. Maar over de plastic tasjes hebben de regelgevers volgens mij iets te lang nagedacht.